Kaziuki, Szeligowski Tadeusz

Suitę Kaziuki, skomponowaną w 1928 roku, krytyka przyjęła z mieszanymi uczuciami: Felicjan Szopski z entuzjazmem, podobnie jak kompozytorzy (Stanisław Wiechowicz i Tadeusz Zygfryd Kassern), Piotr Rytel - jak zwykle - zjadliwie i z przekąsem. „Kaziuk” to w tradycji i gwarze wileńskiej jarmark, który odbywa się 4 marca, w dzień św. Kazimierza. Szeligowski sięgnął do folkloru białoruskiego, choć tytuły części są raczej litewskie. Wskazuje to jedynie na ów osobliwy klimat przedwojennego Wilna, gdzie mieszały się różne tradycje i współistniały różne kultury. Część pierwsza, Kiermasz, jest dobrym wprowadzeniem w styl i jarmarczną atmosferę utworu. Drugi epizod, Walc, to dalekie echo pomysłów Strawińskiego z Pietruszki. Następnie pojawia się powolna i liryczna Dajna (po litewsku: pieśń), groteskowy Marsz fantastyczny z absurdalnym fugatem przechodzącym w miksturowe tutti, pogrzebowa pieśń Rauda i – żywiołowy Finał.
(Krzysztof Baculewski)