Koncert na skrzypce i orkiestrę, Kotoński Włodzimierz

W 1959 roku, w Studiu Eksperymentalnym Polskiego Radia, jako jedna z pierwszych zrealizowanych tam kompozycji, powstała Etiuda konkretna (na jedno uderzenie w talerz), którą Włodzimierz Kotoński zapisał się na trwałe w historii muzyki. Potem skomponował jeszcze wiele eksperymentalnych utworów, a po latach wspominał tamten czas w zupełnie innym stylistycznie kontekście:
„W połowie lat 50-tych dostałem zamówienie z Ministerstwa Kultury i Sztuki na napisanie koncertu skrzypcowego. Z zamówienia się wycofałem, koncertu nie napisałem. Jednak gdzieś w papierach pozostał po nim ślad i przez następnych 20 lat w różnych spisach moich utworów pojawiał się ten nieistniejący koncert. Doszedłem do wniosku, że będę go musiał kiedyś napisać. I przyszedł taki czas w połowie lat 90-tych. Oczywiście jest to zupełnie inny koncert. W swoich ramach prawie klasyczny: wirtuozowski, 3-częściowy, z dwiema kadencjami. Język muzyczny jest jednak dwudziestowieczny, ewoluujący ku neo-politonalności i neo-polirytmii. Koncert przeleżał się w szufladzie. Ale w końcu znalazł najwłaściwszego wykonawcę w osobie wspaniałej skrzypaczki, Wandy Wiłkomirskiej. Tej samej, dla której miał być przeznaczony tamten nie napisany przed czterdziestu kilku laty koncert.”
Koncert na skrzypce i orkiestrę miał swoje prawykonanie na koncercie „Warszawskiej Jesieni” w 2000 roku. Grała – oczywiście – Wanda Wiłkomirska, z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Śląskiej pod dyrekcją Mirosława Jacka Błaszczyka.