Start
O nas
Nasze projekty
Encyklopedia
Kalendarz wydarzeń
Nasze patronaty
Szukaj
Long Island Rail Road, Augustyn Rafał
Pełny tytuł utworu Rafała Augustyna to opis trasy kolejowej wraz z nazwiskami dwóch wybitnych skrzypków: „Long Island Rail Road. From Pennsylvania Station, N.Y.C. to Port Jefferson, Suffolk, L.I.. (eastbound); Change Huntington or from Nathan Milstein to Paul Zukofsky”. Ten muzyczny dowcip jest dla Augustyna bardzo charakterystyczny: pozamuzyczna inspiracja, wyczulony zmysł dramaturgiczny oraz inteligentne przymrużenie oka zamiast patosu to cechy wielu jego utworów. Jednak zawsze ważna jest jakość warsztatu: „Wypowiedź kompozytorską traktuję bardzo poważnie - mówi Rafał Augustyn - nawet wówczas, kiedy utwór ma lżejszy charakter. Są utwory lepsze i gorsze, ważniejsze i mniej ważne, ale staram się nie puszczać bzdur.” Long Island Rail Road miała swoje prawykonanie w Muzeum Narodowym we Wrocławiu w lutym 1984 roku podczas XIV Festiwalu Polskiej Muzyki Współczesnej „Musica Polonica Nova”. Solistą był Zbigniew Szufłat. W 2002 roku utwór Rafała Augustyna znalazł się w programie 45 „Warszawskiej Jesieni”. Kompozytor napisał w książce programowej:
„Long Island Rail Road... to popularna kolejka dojazdowa, obsługująca podróżnych zmierzających do Nowego Jorku z różnych stron Long Island. Kompozytor korzystał z niej wielokrotnie w czasie swego kontraktu na uniwersytecie w Stony Brook; udało mu się więc zapamiętać wszystkie, a przynajmniej większość mijanych stacji i widoków. Są one, w miarę możliwości, zasugerowane w muzyce, a «zapowiadane» wyświetlanymi na ekranie napisami - jest to więc rodzaj niemego filmu bez obrazu albo ścieżki dźwiękowej bez filmu. Podróż z Nowego jorku do Port Jefferson odbywa się z przesiadką (w każdym razie tak było w latach 1979-80). Wagony do Huntington, względnie nowoczesne, mknęły wówczas gładko i żwawo, natomiast wagony do Port Jefferson, ciężkie i staroświeckie, chybocząc się na torach wydobywały z siebie mnóstwo nieoczekiwanych dźwięków, niekiedy fascynujących. Dlatego obie części utworu, przed i po Huntington, powinny bardzo się od siebie różnić pod względem tempa, artykulacji i ogólnego nastroju.”
Na „Warszawskiej Jesieni” Long Island Rail Roud... Rafała Augustyna grała duńska skrzypaczka Christine Michaela Pryn.
„Long Island Rail Road... to popularna kolejka dojazdowa, obsługująca podróżnych zmierzających do Nowego Jorku z różnych stron Long Island. Kompozytor korzystał z niej wielokrotnie w czasie swego kontraktu na uniwersytecie w Stony Brook; udało mu się więc zapamiętać wszystkie, a przynajmniej większość mijanych stacji i widoków. Są one, w miarę możliwości, zasugerowane w muzyce, a «zapowiadane» wyświetlanymi na ekranie napisami - jest to więc rodzaj niemego filmu bez obrazu albo ścieżki dźwiękowej bez filmu. Podróż z Nowego jorku do Port Jefferson odbywa się z przesiadką (w każdym razie tak było w latach 1979-80). Wagony do Huntington, względnie nowoczesne, mknęły wówczas gładko i żwawo, natomiast wagony do Port Jefferson, ciężkie i staroświeckie, chybocząc się na torach wydobywały z siebie mnóstwo nieoczekiwanych dźwięków, niekiedy fascynujących. Dlatego obie części utworu, przed i po Huntington, powinny bardzo się od siebie różnić pod względem tempa, artykulacji i ogólnego nastroju.”
Na „Warszawskiej Jesieni” Long Island Rail Roud... Rafała Augustyna grała duńska skrzypaczka Christine Michaela Pryn.
