Łabędź op. 7, Szymanowski Karol

Dedykowana matce kompozytora, Annie z Taubów Szymanowskiej, pieśń Łabędź na głos i fortepian op. 7 powstała w 1904 roku. Nastrój kompozycji implikuje wybrany przez Szymanowskiego tekst sonetu autorstwa młodopolskiego pisarza i poety Wacława Berenta, pochodzący z wydanej w 1902 roku powieści Próchno. Tytułowy łabędź jest wieloznacznym symbolem - miłości i śmierci, podróży w nieznaną dal, w zaświaty, do których łabędź jest przewodnikiem, wreszcie – niemożliwego do zrealizowania pragnienia, beznadziejności, rezygnacji i niemocy (Mieczysław Tomaszewski Nad pieśniami Karola Szymanowskiego. Cztery studia, Akademia Muzyczna w Krakowie 1998). Muzykę Szymanowskiego przepełnia zaduma, nastrój tajemnicy, podkreślany ciemną barwą niskich rejestrów, a także charakterystycznymi wznosząco-opadającymi motywami melodycznymi. W rękopisie kompozytor zawarł uwagę wykonawczą: „W powolnym rytmicznym ruchu – jakby skrzydeł lecącego ptaka”.
Pieśń Łabędź wykonana została po raz pierwszy 12 marca 1909 roku w Warszawie przez siostrę kompozytora – Stanisławę Korwin-Szymanowską. Dziś w swoim repertuarze kompozycję tę posiadają najwybitniejsze śpiewaczki, m.in. Krystyna Szostek-Radkowa, Urszula Kryger i Małgorzata Walewska. Interpretacje dwu ostatnich artystek zostały zarejestrowane przez firmę DUX i wydane na płytach - pierwsza w 2002 roku na krążku Karłowicz, Szymanowski – Pieśni, a druga w 2007 roku na płycie Szymanowski, Wagner. Songs.