Pieśni księżniczki z baśni op. 31, Szymanowski Karol

Sześć Pieśni księżniczki z baśni op. 31 do tekstów siostry Karola Szymanowskiego – Zofii, której są także dedykowane, powstało w 1915 roku. Krótkie, aforystyczne wiersze posłużyły kompozytorowi do stworzenia miniatur niezwykle barwnych i różnorodnych pod względem wyrazu – o nastroju lirycznym (nr 1 Samotny księżyc, nr 3 Złote trzewiki i nr 5 Pieśń o fali), orientalnym (nr 2 Słowik), a także pełnym ekspresji (nr 3 Taniec i nr 6 Uczta). Egzotyki i baśniowej aury dodają im ornamentalne wokalizy, wprowadzone na początku każdej, z wyjątkiem ostatniej, pieśni. Nad śpiewem dominuje jednak rozbudowana partia fortepianu, w której na pierwszy plan wysuwa się złożona harmonika - liczne brzmienia ostinatowe, następstwa skomplikowanych współbrzmień.
W 1933 roku Szymanowski powrócił do cyklu Pieśni księżniczni z baśni, z którego wybrał trzy miniatury – Samotny księżyc, Słowik i Taniec – by opracować je na głos i orkiestrę. W tej wersji kompozycja została zaprezentowana podczas koncertu w Polskim Radiu w Warszawie dnia 7 kwietnia tego samego roku w interpretacji Ewy Bandrowskiej-Turskiej i Orkiestry Filharmonii Warszawskiej pod batutą Grzegorza Fitelberga.
Pieśni księżniczki z baśni po raz pierwszy ukazały się drukiem w 1926 roku nakładem Universal Edition w języku polskim, francuskim i niemieckim. Wersja orkiestrowa trzech wybranych utworów wydana została w 1952 roku przez Polskie Wydawnictwo Muzyczne.
Obie wersje kompozycji Szymanowskiego cieszą się dużą popularnością wśród wykonawców, o czym świadczą także liczne rejestracje fonograficzne tak znanych artystek, jak Jadwiga Gadulanka (Polskie Nagrania i Marco Polo), Izabella Kłosińska (Koch-Schwann / Musica Mundi), Iwona Sobotka (EMI i Channel Classics) czy Dorothy Dorow (Etcetera / Helikon).