Sinfonietta per fiati, Krenz Jan

Jan Krenz, jeden z najwybitniejszych dyrygentów polskich, oprócz dyrygentury uprawia również kompozycję i zajęcie to traktuje bardzo poważnie, w przeciwieństwie do wielu innych dyrygtentów – kompozytorów, którzy twórczościa zajmują się niejako na marginesie działalności kompozytorskiej. Krenz nie łączy – jak sam mówi – komponowania z dyrygowaniem. Oddziela te sfery w swoim życiu, przeznaczając część roku na jedną, inną zaś na drugą działalność. Jednak Sinfonietta per fiati jest dziełem kompozytora – dyrygenta. Powstała na zamówienie orkiestry, z którą Jan Krenz był przez pewien czas związany. W komentarzu do utworu, zamieszczonym w książce programowej „Warszawskiej Jesieni” kompozytor wyjaśnia orkiestrowe detale. Ciekawostką jest podwójne zakończenie Sinfonietty.
„Sinfonietta per fiati powstała na zamówienie orkiestry Tonhalle w Zurychu w związku z jubileuszem stulecia Tonhallegesellschaft. Prawykonanie odbyło się w marcu 1996 w Zurychu pod dyrekcją kompozytora. Jest to utwór w czterech częściach (czas trwania ok. 16 min.), przeznaczony na 24 instrumenty dęte i jednego perkusistę, który w każdej części gra na innym instrumencie (kastaniety, tamburo militare, dzwony, tamburo rullante). Część pierwsza, Preambolo, jest rodzajem wstępu, który rozwija się od pp do ff na stałej nucie A. Temat Fanfary, w której główną rolę grają instrumenty blaszane (trąbki, waltornie i puzony), jest oparty na jednym zrytmizowanym dźwięku i rozwija się polifonicznie; odcinek środkowy stanowi Trio. Notturno ma charakter bardziej refleksyjny, nie pozbawiony jednak kontrastów. Część finałowa, Ostinato con variazioni, najbardziej wirtuozowska, z elementami polifonicznymi, podsumowuje cały utwór tematem jakby tonalnym, który ozdobiony szeregiem kontrapunktów, powtarza się osiem razy. Jako Coda następuje zbiorowe tutti, które znajduje rozwiązanie w dwóch – do wyboru dyrygenta – alternatywnych zakończeniach: jedno zanikające do pp, drugie o charakterze akordowym, mocne i zdecydowane.”
Jan Krenz dyrygował swoim utworem na „Warszawskiej Jesieni” w 1996 roku. Grała Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej.