Sonety Shakespeare’a, Mykietyn Paweł

„Wybierając sonety i tworząc swój cykl nie kierowałem się seksualnością ich autora. Znajdując w nich piękno pragnąłem je wyrazić w oryginalny sposób. Już podczas prac nad utworem pomyślałem o Jacku Laszczkowskim, obdarzonym unikatowym w skali europejskiej sopranem. Oczywiście androgyniczność sonetów w połączeniu z męskim sopranem nabiera dodatkowego kontekstu. Jednak głównym powodem powierzenia utworu Jackowi była Jego wyjątkowa maestria wykonawcza. (…) Chciałem stworzyć utwór, w którym głos i fortepian są partnerami, tworzą równoprawny duet.” (Patrzę w głąb swojej duszy – z Pawłem Mykietynem rozmawia Bronisław Tumiłowicz, „Muzyka21” 2003 nr 5, s. 16)

Pod względem stylistycznym Sonety przynależą do postmodernistycznego okresu w twórczości kompozytora. W ich muzyce znajdziemy odniesienia zarówno do utworów Antona Weberna i jego punktualizmu (w partii fortepianu), jak i do klasycznej, wirtuozowskiej arii z licznymi ozdobnikami. Poszczególne sonety cechuje przy tym podążająca za ich słowami silna ekspresja o wielorakich, często kontrastujących ze sobą odcieniach emocji: dramatyzm sąsiaduje z liryzmem, patos z wyciszeniem, radość ze smutkiem, i w końcu miłość z samotnością. Ich wymowę kompozytor podkreślił odpowiednim zestawem środków technicznych, fakturalnych i wyrazowych, m.in. efektem echa i kanonem, dla oddania idei zjednoczenia kochanków (w III sonecie), romantycznym rozmachem, podkreślonym błyskotliwą figuracją fortepianu (w IV sonecie), czy zamierzoną „rubasznością” artykulacji (w V sonecie). W partii wokalnej oprócz tradycyjnego śpiewu – płynnej, szerokiej kantyleny (w II i VI sonecie) – odnajdziemy także mowę i krzyk (w I sonecie) oraz śmiech (w V sonecie).