Spettro, Zawadzka-Gołosz Anna

Spettro (po włosku: widmo) na skrzypce, fortepian i orkiestrę symfoniczną jest utworem jednoczęściowym, formalnie zintegrowanym w warstwie orkiestrowej i partii instrumentów solowych. Tak więc obecność instrumentów solowych nie oznacza tu formy koncertu, narracja zmierza do zbudowania „jednego instrumentu”. Utwór poświęcony został pamięci mojego Brata, zmarłego tuż po ukończeniu utworu.

Materia tej kompozycji balansuje na granicy realności brzmień i ich jakby wariantywnych, „widmowych” postaci. Podjęta została tu też próba poprowadzenia „narracji rezonansu”, co otwarło przestrzeń dla narracji barwy i narracji „stanów nieustalonych” - pomiędzy zanikaniem dźwięku do ciszy i wyłanianiem się dźwięku z ciszy. Koegzystują one obok bardzo konkretnych strukturalnie, harmonicznie i rytmicznie faz. Zamysł ten pozwala projektować przestrzeń z ruchem narracji pomiędzy „bliżej - dalej”, „realnie - widmowo”.

Sposób potraktowania instrumentów balansuje pomiędzy tradycyjnym a niekonwencjonalnym; do techniki fortepianowej wprowadzone zostały nowe sposoby gry: m.in. „quasi-pizzicato” i cały zestaw „bezdźwięcznych” fraz jak - glissando-arpeggio, tremola czy pojedyncze efekty wydobywane z powierzchni klawiatury końcami palców bądź paznokciami. Skrzypce poszerzają z jednej strony przestrzeń kolorystyczną fortepianu, z drugiej zaś - rozszerzają, przedłużają akustycznie własną brzmieniowość o fortepianowy rezonans. Do orkiestry wprowadzone zostały „pseudo-instrumenty” w postaci arkuszy papieru.

Anna Zawadzka-Gołosz (2014)