Sześć pieśni do słów Tadeusza Micińskiego op. 20, Szymanowski Karol

Napisane jesienią 1909 roku Pieśni op. 20 to drugi cykl – po Czterech pieśniach op. 11 – skomponowany do tekstów „wielkiego poety przyjaciela Tadeusza Micińskiego”, którego pamięci zostały także dedykowane. Tym razem kompozytor sięgnął po kilka fragmentów poezji, wyjętych z różnych wierszy pochodzących z tomu W mroku gwiazd (pieśń nr 1 Na księżycu czarnym, pieśń nr 3 Pachną mi dziwnie twoje złote włosy, pieśń nr 5 Z maurytańskich śpiewnych sal i pieśń nr 6 Na pustej trzcinie z cyklu Strąceni z niebiosów, pieśń nr 2 Święty Franciszek mówi z cyklu Białe róże krwi, pieśń nr 4 W mym sercu z cyklu Noce polarne). W tekstach dokonał przy tym także zmian i skrótów tak, by przystosować je jak najlepiej do własnej wizji dzieła słowno-muzycznego i nadać pieśniom osobisty, indywidualny charakter. Poezję Micińskiego, przenikniętą motywami rezygnacji i niemocy, niespełnionej miłości i tęsknoty, samotności i tragicznego losu, wyraził Szymanowski muzyką pełną wewnętrznej ekspresji, o harmonice wykraczającej poza późny romantyzm (z mocno zaakcentowaną chromatyką tristanowską) i gęstej, linearnej fakturze fortepianowej. W pieśniach o tematyce bliskiej erotyce (nr 3 i 5) pojawia się ponadto delikatny koloryt orientalny, zwiastujący późniejsze Pieśni miłosne Hafiza op. 24 i op. 26.
Pieśni op. 20 należały do ulubionych pieśni Szymanowskiego, który często je wykonywał wspólnie z siostrą, Stanisławą Korwin-Szymanowską. W 1912 roku w jednym z listów do Stefana Spiessa napisał: