Baird Tadeusz - Muzyka epifaniczna, Elegia, Cztery sonety miłosne, Concerto lugubre, Symfonia nr 3 (OCD 312)

Monograficzna płyta Tadeusza Bairda, jednego z najwybitniejszych polskich kompozytorów XX wieku, zawiera pięć najbardziej znaczących jego dzieł. Wybrane kompozycje pochodzą z długiego okresu, obejmującego lata 1956-75, dobrze ilustrują zatem idiom kompozytorski Bairda, który najprościej scharakteryzować można jako powrót do tendencji romantycznych połączony z elementami archaizacji i zrealizowany w muzyce niezwykle subiektywnej, emocjonalnej i bardzo kolorowej. Najwcześniejsze Cztery sonety miłosne do tekstów Szekspira (1956) to przykład znakomitej stylizacji w duchu teatru elżbietańskiego i estetyki neoromantycznej. O Muzyce epifanicznej (1963) sam kompozytor stwierdził w książce programowej festiwalu "Warszawska Jesień", że jest to "seria migawkowych, omalże mimowolnych manifestacji emocjonalnych. Nie istnieje w tym utworze żaden z góry założony schemat formalny i jedynym wyznacznikiem formy są szybko przemijające przypływy i odpływy wzruszenia”. Ekspresyjna i dramatyczna jest również Symfonia nr 3 z 1969 roku, natomiast Elegia z roku 1973 przynosi tak typowy dla późniejszych utworów Bairda nastrój elegijny, który osiągnie żałobne apogeum w Concerto lugubre (1975), poświęcone zmarłej matce kompozytora.