Fonograficzny debiut Tadeusza Domanowskiego w EMI

Nakładem wydawnictwa EMI 5 marca 2013 roku ukazała się pierwsza solowa płyta pianisty Tadeusza Domanowskiego. Swoim premierowym albumem polski artysta oddaje hołd Vladimirowi Horowitzowi.

Historia płyty sięga wielu lat wstecz, kiedy 9-letni Tadeusz Domanowski otrzymał w prezencie dziecięcy keybord. Nikt nie spodziewał się wtedy, że chłopiec zostanie profesjonalnym muzykiem. Lecz gdy marzenia o pianistyce przybrały realną postać, na scenę wkroczyła charyzmatyczna osobowość Vladimira Horowitza. - Recital Horowitza z Moskwy, to była jedna z pierwszych płyt, jakie kupiłem jako dziecko, zupełnie nieświadomie – podkreśla Domanowski – ale zakochałem się w tej muzyce i w jego wykonaniu. Oszałamiała mnie technika Horowitza, a także jego niepowtarzalny dźwięk i sposób kształtowania utworu.

Album prezentuje nie tylko sylwetkę Vladimira Horowitza, ale także historię rozwoju kunsztu klawiatury na przestrzeni wieków. Program zawiera kompozycje Horowitza oraz opracowane przez niego transkrypcje fortepianowe orkiestrowch dzieł, a także utwory Prokofiewa, Schumanna, a nawet Scarlattiego, które Horowitz wykonywał z niezapomnianym urokiem i swobodą. Sonaty Scarlattiego były w czasach tego kompozytora „kamieniem milowym” w rozwoju techniki klawiszowej. Toccata Schumanna do dziś pozostaje jednym z najtrudniejszych utworów fortepianowych. Natomiast dzieła takie, jak Sonet Petrarki lub Dolina Obermanna ukazują inny jeszcze wymiar wirtuozerii, w którym technika jest podporządkowana muzyce i stronie emocjonalnej. Na płycie nie mogło zabraknąć oczywiście kompozycji Sergiusza Prokofiewa, którego wkład w rozwój pianistyki w XX wieku jest niezaprzeczalny. Horowitz dokonał także amerykańskich prawykonań m.in. Sonat fortepianowych nr 6, 7 i 8 (Sonat „wojennych”) tego kompozytora. W dwóch utworach Prokofiewa zawartych w albumie, mamy również do czynienia z rozwiązaniami technicznymi, które wcześniej nie występowały w literaturze fortepianowej, takich jak: nowe układy akordowe, czy specyficzne, polifoniczne prowadzenie głosów.

Transkrypcje Horowitza znamy tak naprawdę jedynie z jego płyt. Również w przypadku tego albumu partytury powstały w wyniku długotrwałej pracy artysty – Tadeusz Domanowski opracował je na podstawie dostępnych nagrań. Płyta miała być początkowo swoistym hołdem dla Vladimira Horowitza, wyrazem podziwu dla jego pianistyki i niezapomnianej wirtuozerii, lecz także dla jego zdolności kompozytorskich, które zaprezentował w swoich znakomitych aranżacjach i transkrypcjach utworów orkiestrowych. W miarę pracy nad materiałem stało sie jednak jasne, że postać mistrza skłania do zastanowienia się nad istotą współczesnej pianistyki. Aby dotrzeć do jej serca, Tadeusz Domanowski postanowił przenieść nas w przeszłość i zaprezentować ścieżkę rozwoju wirtuozerii od baroku po dzień dzisiejszy. Jego poszukiwania przybrały wielowymiarową postać.

Patronat medialny nad płytą objęło m.in. Polskie Centrum Informacji Muzycznej POLMIC.