Publikacje tego rodzaju należą jeszcze do rzadkości. Niniejsza płyta została z założenia wydana przez amerykańskie wydawnictwo Blackdog Records jako muzyczna wizytówka jednej z najbardziej utalentowanych, młodych artystek, absolwentki Akademii Muzycznych w Warszawie i Katowicach, polskiej pianistki i kompozytorki Beaty E. Golec. Dziś jej kariera rozwija się niezwykle szybko przede wszystkim za granicą – w Stanach Zjednoczonych, gdzie mieszka od 2003 roku. Tam ukończyła studia pianistyczne w Eastman School of Music w Rochester, uczestniczyła w licznych kursach mistrzowskich, m.in. u Alicii de Larrocha i Michaela Torke. Dwukrotnie, w 2005 i 2006 roku zdobyła I nagrodę na amerykańskim Bradshaw and Buono International Piano Competition. Po pierwszym zwycięstwie na konkursie, w maju 2005 roku zadebiutowała w jednej z najbardziej prestiżowych sal koncertowych na świecie - Carnegie Hall w Nowym Jorku, by wystąpić tam znów w kolejnych latach.
Niniejsza płyta nie jest pierwszą w dorobku fonograficznym artystki. Już w 2002 roku, przy współpracy z katowicką Akademią Muzyczną, został wydany jej debiutancki krążek, zatytułowany Debut de Siecle, a w roku 2005 powstał o niej film dokumentalny zrealizowany przez Rochester Institute of Technology. Opisywana, najnowsza płyta prezentuje zarówno jej twórczość kompozytorską, jak i sztukę pianistyczną. Golec-kompozytorka tworzy muzykę prostą i bezpośrednią pod względem wyrażanych emocji, z widocznym wpływem techniki repetytywnej. Jej kompozycje wyróżnia łatwy w odbiorze, lekki i obrazowy język brzmieniowy. Misją artystki, jak sama to wskazuje, jest danie słuchaczom muzycznego bodźca do otwarcia ich „umysłowej przestrzeni” i pozwolenie im na uwolnienie swojej wyobraźni. Golec-pianistkę poznajemy przez pryzmat utworów Judith Lang Zaimont, Arvo Pärta, Wolfganga Amadeusa Mozarta oraz jej własnych. Wybrane kompozycje ukazują zarówno doskonałą interpretatorkę dzieł klasycznych, jak i współczesnych – od romantyzującej Calendar Collection amerykańskiej kompozytorki Judith Lang Zaimont, przez minimalistyczne Sonatiny Estończyka Arvo Pärta, aż po impresjonistyczno-jazzujące utwory samej Beaty Golec.
Anna Iwanicka-Nijakowska (2008)