Krzysztof Penderecki. Musica da camera (WER 6258-2)

Już pierwsze dźwięki płyty „rzucają” słuchacza na przysłowiową „głęboką wodę”. Kwartet smyczkowy opatrzony numerem jeden napisał Krzysztof Penderecki w 1960 roku, poszukując nowych możliwości kolorystycznych w „skostniałych” instrumentach smyczkowych. Z tego awangardowego, eksperymentatorskiego okresu twórczości Pendereckiego na płycie znalazły się także aforystyczne Trzy miniatury na skrzypce i fortepian (1959) oraz dwa utwory z 1968 roku - drugi Kwartet smyczkowy i skomponowane dla mistrza wiolonczeli wirtuozowskie Capriccio per Siegfied Palm. Z wcześniejszego etapu pochodzą dwie niezwykle „bartókowskie” w charakterze kompozycje - napisana przez ucznia szkoły średniej pełna ekspresji Sonata skrzypcowa (1953) oraz skomponowane przez studenta krakowskiej Akademii Muzycznej Trzy miniatury na klarnet i fortepian (1956). Pozostałe utwory nagrane na płycie powstały w drugiej połowie lat 80-tych i pierwszej 90-tych. Penderecki z tego okresu to kompozytor o wiele bliższy tradycyjnie pojmowanej brzmieniowości instrumentów muzycznych niż na początku swej drogi twórczej. Wypracowane w latach 50-60-tych środki kompozytorskie służą tu innym celom – osiągnięciu określonego wyrazu, ekspresji, nawet jeśli nadal nie pozbawione są wyszukanej wirtuozerii, jak Cadenza per viola sola z 1984 roku, czy napisane w latach 1985-86 specjalnie dla Mścisława Rostropowicza Per Slava na wiolonczelę solo i pochodzące z 1987 roku Preludium na klarnet solo. Ostatnie dwa nagrane dzieła – krótką Przerwaną myśl (Der unterbrochene Gedanke), będącą rodzajem muzycznego epigramu dedykowanego pamięci przyjaciela kompozytora i dyrektora wydawnictwa muzycznego Schott – Arno Volka, oraz Trio smyczkowe z lat 1990-91 – cechuje ogromna siła wyrazu, dynamika i dramatyzm.