Start
O nas
Nasze projekty
Encyklopedia
Kalendarz wydarzeń
Nasze patronaty
Szukaj
Polska Muzyka Fortepianowa. Muzyka na fortepian i na dwa fortepiany (OCD 394)
Przewodnią myślą płyty jest prezentacja polskiej muzyki fortepianowej od czasów Chopina do współczesności. Wybrane utwory, uszeregowane chronologicznie, to nie tylko cenne przykłady z ojczystej literatury muzycznej, ale również panorama ewolucji polskiej pianistyki i głównych tendencji stylistycznych panujących w rodzimej twórczości przeznaczonej na jeden i dwa fortepiany.
Najwcześniejsze Wariacje D-dur na temat z irlandzkiej pieśni Thomasa Moore'a wyszły spod pióra zaledwie szesnastoletniego Fryderyka Chopina. Natomiast Rondo C-dur op. 73 zostało skomponowane w 1828 roku, w czasie wakacji, które kompozytor spędzał w Sannikach. Obie kompozycje powstały zatem podczas studiów w Szkole Głównej Muzyki w Warszawie, w okresie kształtowania się stylu kompozytorskiego Chopina, wykazującego już jednak ową "szczególną zdolność", jak napisał o nim po jednym z egzaminów Józef Elsner. Kolejne cztery utwory pochodzą z końca XIX i początku XX wieku. Wspólne dla nich pozostaje nawiązywanie do polskiej muzyki ludowej, a dokładnie - do polskich pastorałek. Preludium F-dur Eugeniusza Pankiewicza to improwizacja na temat Gdy się Chrystus rodzi. Weihnachten in Polen Franciszka Brzezińskiego wykorzystuje cytaty z kolęd W żłobie leży i Hej, w dzień narodzenia (m.in. jako temat efektownej fugi). Ludomir Różycki w Pastorale nie wprowadził bezpośrednich cytatów, jednak całą kompozycję utrzymał w pastorałkowym klimacie. Natomiast Łucjan Kamieński w swojej Fantazji cytuje kilka bożonarodzeniowych melodii, m.in. Anioł pasterzom mówił, Bóg się rodzi oraz Lulajże, Jezuniu.
Ostatnie cztery utwory należą już w pełni do współczesności. Słynne Wariacje na temat Paganiniego na dwa fortepiany Witolda Lutosławskiego z 1941 roku to jedna z najbardziej efektownych i wirtuozowskich kompozycji nawiązujących do brawurowego Kaprysu nr 24 a-moll. Z kolei pochodząca z 1955 roku Toccata Henryka Mikołaja Góreckiego łączy barokowe założenia formalne z awangardowym, sonorystycznym językiem brzmieniowym, podobnie jak skomponowane 20 lat później Improvvisazione e Toccata Romualda Twardowskiego. Zamykające płytę dwa utwory Mariana Borkowskiego należą już do nowej epoki - postmodernizmu. Interludes romantiques to ilustracja poezji polskich poetów XIX wieku, stąd obecne tu są aluzje do muzyki tonalnej, a także motywy nawiązujące do stylistyki romantyzmu. Kontrastują z nimi Dialoghi - niezwykle ekspresyjne, sonorystyczne, miejscami wręcz bruitystyczne.
Najwcześniejsze Wariacje D-dur na temat z irlandzkiej pieśni Thomasa Moore'a wyszły spod pióra zaledwie szesnastoletniego Fryderyka Chopina. Natomiast Rondo C-dur op. 73 zostało skomponowane w 1828 roku, w czasie wakacji, które kompozytor spędzał w Sannikach. Obie kompozycje powstały zatem podczas studiów w Szkole Głównej Muzyki w Warszawie, w okresie kształtowania się stylu kompozytorskiego Chopina, wykazującego już jednak ową "szczególną zdolność", jak napisał o nim po jednym z egzaminów Józef Elsner. Kolejne cztery utwory pochodzą z końca XIX i początku XX wieku. Wspólne dla nich pozostaje nawiązywanie do polskiej muzyki ludowej, a dokładnie - do polskich pastorałek. Preludium F-dur Eugeniusza Pankiewicza to improwizacja na temat Gdy się Chrystus rodzi. Weihnachten in Polen Franciszka Brzezińskiego wykorzystuje cytaty z kolęd W żłobie leży i Hej, w dzień narodzenia (m.in. jako temat efektownej fugi). Ludomir Różycki w Pastorale nie wprowadził bezpośrednich cytatów, jednak całą kompozycję utrzymał w pastorałkowym klimacie. Natomiast Łucjan Kamieński w swojej Fantazji cytuje kilka bożonarodzeniowych melodii, m.in. Anioł pasterzom mówił, Bóg się rodzi oraz Lulajże, Jezuniu.
Ostatnie cztery utwory należą już w pełni do współczesności. Słynne Wariacje na temat Paganiniego na dwa fortepiany Witolda Lutosławskiego z 1941 roku to jedna z najbardziej efektownych i wirtuozowskich kompozycji nawiązujących do brawurowego Kaprysu nr 24 a-moll. Z kolei pochodząca z 1955 roku Toccata Henryka Mikołaja Góreckiego łączy barokowe założenia formalne z awangardowym, sonorystycznym językiem brzmieniowym, podobnie jak skomponowane 20 lat później Improvvisazione e Toccata Romualda Twardowskiego. Zamykające płytę dwa utwory Mariana Borkowskiego należą już do nowej epoki - postmodernizmu. Interludes romantiques to ilustracja poezji polskich poetów XIX wieku, stąd obecne tu są aluzje do muzyki tonalnej, a także motywy nawiązujące do stylistyki romantyzmu. Kontrastują z nimi Dialoghi - niezwykle ekspresyjne, sonorystyczne, miejscami wręcz bruitystyczne.
