Przybylski Dariusz . Utwory na orkiestrę (DUX 0721)

Obchodzony na całym świecie Rok Fryderyka Chopina 2010 był okazją nie tylko do złożenia hołdu Wielkiemu Artyście, ale także do zaprezentowania nowych postaci na polskiej (i światowej) scenie muzycznej. Promocja twórczości 13 młodych kompozytorów odbywała się w ramach programu, realizowanego przez Europejskie Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego we współpracy ze Związkiem Kompozytorów Polskich, Ambasadą Republiki Francji, Stowarzyszeniem „Willa Decjusza” i Narodowym Instytutem Audiowizualnym. Jednym z twórców, objętych programem „Młodzi kompozytorzy w hołdzie Fryderykowi Chopinowi” był Dariusz Przybylski – kompozytor i organista.

W chwili wydania niniejszej, pierwszej jego monograficznej płyty, miał 26 lat, a w dorobku 55 opusowanych utworów. Większość z nich została nagrodzona w licznych konkursach kompozytorskich – w Wiedniu, Mikołowie, Bydgoszczy, Łodzi, Częstochowie, Katowicach, Krakowie i Warszawie, a prezentowane były podczas wiodących festiwali w Polsce, a także w Austrii, Niemczech, Wielkiej Brytanii, Szwecji (ISCM World New Music Days 2009), we Włoszech, na Ukrainie i Białorusi. W swoim repertuarze mają je tak znakomici artyści i zespoły, jak wykonawcy prezentowanej płyty: flecistka Jadwiga Kotnowska, skrzypek Janusz Wawrowski i dwie orkiestry – Kameralna AUKSO pod dyrekcją Marka Mosia i młoda Sinfonia Iuventus pod batutą Krzysztofa Słowińskiego.

Prezentowane utwory pochodzą z ostatnich trzech lat działalności kompozytorskiej Przybylskiego – 2007-2009. Otwierający płytę Óneiros – Koncert na skrzypce i orkiestrę smyczkową z 2009 roku to rodzaj nokturnu (óneiros oznacza sen). Utwór wyróżnia ciemna kolorystyka i mroczny nastrój, a także głęboka ekspresja. W podobnym klimacie brzmieniowym utrzymane zostały kolejne dwie kompozycje, pochodzące z 2007 roku: Nawet gwiazdy płaczą z tym, kto płacze w nocy do słów z Talmudu, w której atmosferę niepokoju i posępności dodatkowo podkreśla rozbudowane instrumentarium perkusji, oraz Hommage à Josquin – Koncert na flet, orkiestrę smyczkową, perkusję i dźwięki elektroniczne, odwołujący się do cytowanych, żałobnych lamentów Josquina Desprez. Płytę zamyka symfoniczny Orchesterstück Nr 2 z 2009 roku.

Cztery starannie wybrane kompozycje są jedynie niewielką, ale znaczącą i ważną „próbką” indywidualnego stylu artysty. Dając namiastkę możliwości twórczych artysty, celnie pobudzają chęć poznania pozostałych dzieł.

Anna Iwanicka-Nijakowska (2010)