O problemach synchronizacji między muzykami a warstwą elektroniczną w utworach elektroakustycznych opowiadała podczas gościnnego wykładu w Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie, w poniedziałek, 10 maja 2010 roku Magdalena Długosz – kompozytorka, wykładowca krakowskiej Akademii Muzycznej. Synchronizacja taśmy i żywego wykonawcy przysparza kompozytorom zajmującym się muzyką elektroakustyczną wielu problemów. Jednym z podstawowych jest nieelastyczność warstwy elektronicznej, której nieubłagany przebieg czasowy może usztywniać swobodę wykonawczą muzyków. Magdalena Długosz opisując kolejne swoje utwory elektroakustyczne pokazała studentom, jak kształtowały się poszukiwania w zakresie synchronizacji i zapisu warstw elektronicznych wespół z tradycyjnym nutowym zapisem i wykonaniem przez instrumentalistów. Omówione zostały: Mictlan II (1988), Patjan (1996/97), TaBar (1998/2000), Zakopane Liryki (1999/2000), SaxSpaCes , Ombraggio (2002/2003), Abamus , DesAkorDar (2008).
