Służąca panią (La serva padrona) to tzw. intermezzo, czyli niewielkich rozmiarów wstawka komiczna, grywana dla rozrywki pomiędzy częściami opery poważnej (opera seria), która trwała niekiedy nawet kilka godzin. Żeby nie zanudzić widzów, pomiędzy poszczególne akty wstawiano ucieszne scenki, których bohaterami byli zwykli ludzie. Spełniały więc tę samą rolę, co teatralne interludia - rozbawiały widzów. Jak to było w neapolitańskim zwyczaju pierwszej połowy XVIII wieku, intermezzo napisane zostało na dwoje wykonawców śpiewających (bas i sopran) oraz jedną postać niemą. Prawykonanie Służącej panią miało miejsce w Neapolu w 1733 roku i towarzyszyło urodzinom cesarzowej Elżbiety Krystyny. Wystawiano wówczas operę Niezłomny więzień G. B. Pergolesiego, o której mało kto już pamięta, natomiast przezabawne intermezzo dołączone do opery przeszło do historii gatunku jako pierwowzór opery buffo (czyli komicznej).
Back
|
