| 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 |
|---|
| I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII |
|---|
|
Roman Padlewski (1915 – 1944) urodził się w Moskwie. Pierwszych lekcji muzyki udzielała mu matka, pianistka Nadzieja Padlewska. W roku 1922, wraz z rodzicami przeniósł się do Poznania. Po ukończeniu Gimnazjum im. K. Marcinkowskiego, od roku 1927 był słuchaczem Konserwatorium Poznańskiego, gdzie uczył się w klasie skrzypiec u Zdzisława Jahnkego oraz w klasach kompozycji u Tadeusza Szeligowskiego i Stanisława Wiechowicza. Swoją edukację muzyczną poszerzał jako słuchacz wykładów z muzykologii na Uniwersytecie Poznańskim (1931-1935). Należał do grupy studentów muzykologii, którzy pod kierunkiem prof. Łucjana Kamieńskiego prowadzili badania nad folklorem muzycznym Ziemi Wileńskiej. Jeszcze podczas studiów rozpoczął, kontynuowaną do roku 1939, pracę jako solista-wiolinista i skrzypek orkiestrowy. Był założycielem i dyrygentem, działającego na terenie Poznania, pierwszego w Polsce chóru nazwanego imieniem Karola Szymanowskiego. Ponadto uprawiał publicystykę muzyczną na łamach poznańskich i ogólnopolskich czasopism, a w latach 1937-1939 był stałym recenzentem "Dziennika Poznańskiego". Pierwsze próby kompozytorskie – Dwa preludia op. 1 na fortepian, dedykowane matce, pochodzą z roku 1933. Z lat trzydziestych datują się Trzy kwartety smyczkowe, Suita na skrzypce i fortepian, Pieśni solowe do poezji J. Lechonia, archaizowane motety na chór żeński (chłopięcy) a cappella do anonimowych tekstów z XVI wieku: O Anielska Pani i Radości Wam powiedam, a także motety na chór mieszany a cappella: Przyznaje Duch i Parce Domine. Padlewski był ponadto autorem muzyki teatralnej dla scen poznańskich (m.in. do Marchołta J. Kasprowicza w Teatrze Polskim - 1931), zinstrumentował na orkiestrę Koncert na violę d'amore i klawesyn J. Stamitza, Koncert skrzypcowy C-dur A. Vivaldiego i Suitę bergamaską C. Debussy' ego. W muzyce Padlewskiego, która stanowi syntezę polskiej tradycji muzycznej i współczesnych środków kompozytorskich, można odnaleźć fascynacje osobowością twórczą Karola Szymanowskiego. Dalszy harmonijny rozwój, świetnie zapowiadającego się, kompozytorskiego i wiolinistycznego talentu muzycznego Padlewskiego przerwał wybuch II wojny światowej. Wziął on udział w kampanii wrześniowej 1939 roku, a po ucieczce z niewoli przebywał w Warszawie. Uczestniczył tam w konspiracyjnym życiu kulturalnym, jako drugi skrzypek kwartetu Eugenii Umińskiej i pianista grający w polskich kawiarniach. Kontynuował kształcenie w zakresie kompozycji u Kazimierza Sikorskiego oraz podjął naukę dyrygentury u Waleriana Bierdiajewa. Z lat wojny pochodzą takie kompozycje, jak Sonata na skrzypce solo, II i III kwartet smyczkowy. Większość jego dorobku twórczego spłonęła. |
|
|
|