aktualności

3 i 4 marca 2018 roku o godz. 12.00 Opera i Filharmonia Podlaska zaprasza małych i dużych na magiczną bajkę muzyczną Kot w butach w reżyserii Bernardy Bieleni z muzyką Piotra Nazaruka.

To znana historia, ale opowiedziana trochę inaczej, można doszukać się w niej wątków historycznych i nawiązań literackich do Zemsty A. Fredry. „Marzeń się nie trzeba wstydzić, rzecz w tym, co w marzeniach widzisz. Jeśli piękne masz marzenia, w rzeczywistość je przemieniaj” – tekst z Kota w butach może być mottem mojej pracy nad tą inscenizacją – mówi Bernarda Bielenia, reżyser. – Wspólnie z Damianem Tanajewskim, dyrektorem Opery i Filharmonii Podlaskiej, zmontowaliśmy zespół marzeń pracujący nad tym spektaklem. Za muzykę jest odpowiedzialny uznany duet – Piotr Nazaruk i Jan Stokłosa. Ruch sceniczny to kolejny atut współczesnej formy tej realizacji, bo odpowiedzialny za choreografię jest Maciej Florek, znany jako „Gleba” (laureat i juror programu „You can dance”) – doskonały tancerz i choreograf. Scenograficzną stronę widowiska stworzył Jan Polivka, a jego poczucie przestrzeni wywodzące się z Czech umożliwi aktorom wykorzystanie środków dostępnych dla teatru aktorskiego i lalkowego. Zespół aktorski to w większości absolwenci Akademii Teatralnej (Wydziału Sztuki Lalkarskiej), z jednym wyjątkiem – Rafała Supińskiego z OiFP. Znana z bajki postać czarodzieja tu również zachwyci paroma trickami tak, że kiedy na skutek przebiegłości tytułowego kota zamieni się w mysz, zatęsknimy za jego obecnością. Udział muzyków, którzy „na żywo” będą towarzyszyć poczynaniom aktorów tworzy wspaniałe warunki dla odbioru barwnej, dynamicznej i bajkowej fabuły. Kot w butach to historia miłosna dworskiej córki szlachcica Zosi i biednego osieroconego przez młynarza właściciela kota – Jasia. Na drodze zakochanych staje Bombasta – czarodziej, który proponuje jej zamążpójście. Wszystko kończy się jak w tradycyjnej baśni – weselem”. Zdaniem Bernardy Bieleni, historia Kota w butach jest tak uniwersalna, że każdy znajdzie w niej coś dla siebie.

Informacja o biletach – na stronie: https://www.oifp.eu/

Wydawnictwo Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina Chopin University Press przekazało do fonoteki Polskiego Centrum Informacji Muzycznej POLMIC swoje najnowsze płyty:

• Stabat Mater - Giovanni Battista Pergolesi, Luctus Mariae - Paweł Łukaszewski(UMFC CD 103)
• Chopin University Chamber Orchestra – Debiut! (UMFC CD 107)

6 marca 2018 roku o godz. 19:00 w Filharmonii Narodowej będzie miał miejsce Koncert symfoniczny poświęcony 50. Rocznicy Wydarzeń Marca ’68.

Koncert symfoniczny odbędzie się pod Patronatem Honorowym Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Dudy w roku 100-lecia Odzyskania Niepodległości 1918-2018 w ramach Ogólnopolskich Obchodów 50. Rocznicy Wydarzeń Marca ’68. Organizatorami wydarzenia są: Towarzystwo Społeczno-Kulturalne Żydów w Polsce, Narodowe Centrum Kultury, Internationellt Kulturforum w Szwecji i Światowe Forum Żydów Polskich Zikaron – Pamięć – Memory. Podczas koncertu Orkiestra Filharmonii Narodowej pod dyrekcją Jacka Kaspszyka i wirtuoz Nikolaj Znaider, duński skrzypek, kameralista i dyrygent o korzeniach polsko-żydowskich wykonają I Koncert skrzypcowy g-moll op. 26 Maxa Brucha i IV Symfonię a-moll op. 61 Mieczysława Weinberga.

Życie Maxa Brucha wypełniała praca w charakterze dyrygenta i pedagoga w kilku niemieckich miastach (najsilniej związany był z Berlinem), a także w Liverpoolu, gdzie przez kilka sezonów występował jako gościnny dyrygent tamtejszych koncertów filharmonicznych. Stosunkowo bogata twórczość kompozytorska Brucha spotykała się z umiarkowanym zainteresowaniem – należał, podobnie jak Brahms, do grona kompozytorów raczej konserwatywnych, hołdujących klasycyzującym formom, w opozycji do faworyzowanej przez krytyków grupy nowoniemieckich modernistów. Jednak, historia na trwałe zapamiętała przynajmniej jedno z jego dzieł: Koncert skrzypcowy g‑moll, który wszedł do wiolinistycznego kanonu, podziwiany za doskonałą równowagę formy, wirtuozerii (faktura partii skrzypiec sporo zawdzięcza konsultacjom wielkiego Josepha Joachima) i romantycznej, postmendelssohnowskiej ekspresji.

Mieczysław Weinberg, wychowany w przedwojennej Warszawie, tu też rozpoczął muzyczne wykształcenie i działalność; u progu II Wojny Światowej osiadł w ZSRR i tam rozwinął swą (niełatwą, wobec zmiennej łaskawości opresyjnych władz) karierę, w ojczyźnie zaś długo pozostawał zapomniany. W 2014 r. zespół Filharmonii Narodowej dokonał rejestracji nagrania, znakomicie później ocenionego przez krytyków, które jego dyrygent i dyrektor artystyczny FN, Jacek Kaspszyk tak anonsował w jednym z wywiadów: „Zastanawiałem się, jaka to powinna być płyta. Uznałem, że nie tylko powinna być z muzyką polską, ale muzyką polską jeszcze niewyeksploatowaną. Mieczysław Weinberg przeżywa swój renesans na świecie i myślę, że to dobry moment, by zacząć właśnie od niego. […] Weinberg był protegowanym Szostakowicza, który cenił go jako jednego z najwybitniejszych twórców tej generacji. Z ponad 20 symfonii, pozostawionych przez kompozytora, chciałem zacząć od tej najlepszej, IV Symfonii”. To interesujące dzieło z 1957 zabrzmi podczas koncertu ponownie pod batutą Jacka Kaspszyka.

Więcej – na stronie Filharmonii Narodowej.

4 marca 2018 roku o godz. 19.00 w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego w ramach IX Festiwalu Nowe Epifanie 2018 odbędzie się prawykonanie napisanego specjalnie na Festiwal utworu Stabat Mater Ignacego Zalewskiego. Usłyszymy żeński głos biały, multiperkusję, pięć instrumentów oraz chór pod dyrekcją Joanny Malugi.

Kompozycja Stabat Mater pochyla się nad pełnym rozpaczy położeniem Maryi stojącej niejako z boku opowieści pasyjnej. W tym utworze Maryja wysuwa się na pierwszy plan, a widz – słuchacz ma szansę zadumać się nad metafizyką jej cierpienia.

Stabat Mater obecna jest w polskiej kulturze niemalże od samego początku za sprawą Lamentu świętokrzyskiego. Kompozytor, zaproszeni przez niego muzycy i realizatorzy zadbali o to, by utwór Stabat Mater zabrzmiał współcześnie, stąd nowe tłumaczenie autorstwa Mateusza Żaboklickiego, inscenizacja młodego reżysera Jerzego Machowskiego oraz wplecenie fragmentów pasyjnych dotyczących spotkania Jezusa z Piłatem, które nawiązują do eseju Giorgia Agambena Piłat i Jezus.

Kompozycja powstała dzięki dofinansowaniu z Funduszu Popierania Twórczości Stowarzyszenia Autorów ZAIKS. Organizatorami wydarzenia są: Centrum Myśli Jana Pawła II i Program 2 Polskiego Radia.

Bilety dostępne są w Sklepie Polskiego Radia: http://sklep.polskieradio.pl

Rewolucja na pointach, ostrze gilotyny i szaleńcze tańce podczas ataku na arystokratów – to wszystko w balecie Płomień Paryża, transmitowanym 4 marca 2018 roku na żywo z moskiewskiego Teatru Bolszoj. Kino Praha zaprasza o godz. 16:00 na transmisję baletu, w którym całym blaskiem może zabłysnąć taneczna i akrobatyczna wirtuozeria rosyjskich tancerzy.

Płomień Paryża Borisa Asafiewa, rosyjskiego kompozytora i muzykologa, twórcy 11 oper, 28 baletów, 5 symfonii i wielu innych utworów, to dzieło przełomu. Balet powstał w 1932 roku, w pierwszych latach istnienia Związku Radzieckiego, i miał odzwierciedlać nowe idee rewolucyjnego państwa – stąd temat rewolucji francuskiej, „poprzedniczki” rewolucji październikowej. Choć treść była nowa, „rewolucyjna”, to styl opowiadania tańcem i metoda pozostały stare.

Choreograf Wasilij Wajnonen czerpał pełnymi garściami z wielkiej rosyjskiej tradycji baletowej i na wzór carskich baletów stworzył widowisko pełne pas de deux w klasycznym stylu i wielkich scen zbiorowych, które skontrastował ze scenami żywiołowych tańców ludowych rewolucjonistów. Na pierwszych wykonawców swego baletu wybrał wybitnych solistów Teatru Kirowa (wcześniej i obecnie Teatru Maryjskiego w Petersburgu). Pas de deux aktorów na przyjęciu u króla tańczyli Natalia Dudinska i Konstantin Siergiejew, za to rolę Teresy, dziewczyny z ludu, powierzył autor Ninie Anisimowej, która była charakterystyczną i dynamiczną tancerką o silnej osobowości. Osnowę libretta prawdopodobnie zaczerpnięto z książki Félixa Grasa Les Marceliers, w której punktem zwrotnym akcji jest szturm na Pałac Tuileries przez tzw. marsylczyków (rewolucjonistów z Marsylii) i zwycięski marsz na Paryż. To jeden z nielicznych baletów, gdzie wykonawcy nie tylko tańczą, ale i śpiewają – oczywiście Marsyliankę.

Dzieło odniosło sukces. Rok po leningradzkiej prapremierze pojawiło się na scenie Teatru Bolszoj, gdzie przetrwało 30 lat. Dziś balet Asafiewa i Wajnonena cenimy nie za to, że był to pierwszy nowy balet sowiecki, ale za mistrzowską dramaturgię, pełne wyrazu sceny zbiorowe i ekwilibrystyczne popisy taneczne. Historia miłości człowieka z ludu, Jerome’a, do arystokratki Adeline jest pretekstem do pokazania dwóch skontrastowanych światów i pełnych rozmachu scen z arystokratycznego dworu i zbuntowanej ulicy. Balet do scenicznego życia przywrócił w 2008 roku Alexei Ratmansky, trochę łagodząc jego sowiecki wydźwięk, za to wykorzystując całą choreograficzną spuściznę Wasilija Wajnonena. Dech zapiera szczególnie popisowe pas de deux pary głównych bohaterów, z upodobaniem wykonywane także na galach i konkursach baletowych (wymaga bowiem od tancerzy wyjątkowych umiejętności), oraz żywiołowy Taniec Basków (Basque dance). Gdy Teatr Bolszoj zaprezentował Płomień Paryża podczas gościnnych występów (w Paryżu właśnie) w 2011 roku, francuska krytyka okrzyknęła moskiewskich tancerzy przybyszami z kosmosu z powodu ich nieludzkiej wręcz sprawności tanecznej. Podczas transmisji w głównych rolach zobaczymy Margaritę Szrainer, Igora Cwirko, Denisa Sawina i Anę Turazaszwili.

Przedstawienie trwa około 2 godzin i 15 minut.

Patronat medialny nad cyklem transmisji objęło Polskie Centrum Informacji Muzycznej POLMIC.

Dodatkowe informacje – na stronie: http://www.kinopraha.pl