aktualności

Czy można opisać to zjawisko w kilku zdaniach?

Dźwięki towarzyszą nam przez całe życie. Podobno ostatnim zmysłem, który zanika, jest słuch. Dlatego trzeba bardzo uważać, co mówi się w obecności człowieka, o którym sądzimy, że jest nieprzytomny i niczego z otoczenia nie rejestruje…

Ale co, jeśli później jest już tylko całkowita cisza? Jeśli nie ma opisywanej i obiecanej „harmonii sfer”? Jeśli przeżyte tu na ziemi wyobrażenia o brzmieniach doskonałych są tylko złudzeniem? Wstrząsająca rozmaitość dźwięków jest tworzywem twórczości szeroko rozumianej. Nie tylko twórczości „uczenie” artystycznej, ale również tej spontanicznej, często najprymitywniejszej.

Piękno dźwięku jest kategorią tak umowną, tak zależną od chwili, potrzeby, wyobrażenia i celu! Kojąca melodia głosu matki dla dziecka, ale i, irytujący często, płacz niemowlęcia; odgłosy zwierząt, dla zgłodniałego nawet apetyczne „pyrkotanie” potrawy w garnku czy skwierczenie bekonu na patelni; nocne, złowieszcze pohukiwanie ptaków, ale i śpiew słowika; szmer deszczu w zacisznym domu, ale i budzący grozę odgłos burzy; niesamowite dźwięki bębnów w hiszpańskich obrzędach Wielkiego Tygodnia i werble wojenne; szept, krzyk ze wszystkimi odcieniami. No i wreszcie piękno doskonałe – cudowne kompozycje, w których zanurzamy się bez reszty, chłonąc arcydzieła wszystkich epok muzycznych.

Jestem muzykiem zawodowym. Dźwięki są osnową mojego jestestwa, środkiem do wyznania nadziei, wiary i miłości. Dziękuję Stwórcy, że dał mi szansę życia w świecie sztuki, którą kocham, i która odwzajemniła moje uczucia.

Zawsze będę pamiętać i powtarzać słowa dwóch Mistrzów – Witolda Lutosławskiego, aby „za wszelką cenę szukać w życiu harmonii we wszelkich działaniach”, oraz Wojciecha Kilara: „muzyka nie może zastąpić religii”. Lutosławski nauczył mnie bycia „w służbie” muzyce i człowiekowi, a Kilar zwrócił moją świadomość ku sferom wyższym, wbrew wszelkim pokusom. Obaj przestrzegali, że Muzyka to zaborcza Pani…

Jadwiga Rappé

Pianista, doświadczony menadżer od 1 października 2021 pokieruje Departamentem Muzyki NIMiT. Lech Dzierżanowski będzie jedną z trzech osób stojących na czele tej instytucji. Od kwietnia 2020 roku dyrektorem Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca jest Katarzyna Meissner, natomiast dr hab. Aleksandra Dziurosz prof. ucz. już od 2018 roku pełni funkcję zastępcy dyrektora Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca ds. tanecznych.

„W tym wyjątkowym dniu, który jest świętem muzyki, mam przyjemność poinformować o powołaniu pana Lecha Dzierżanowskiego na stanowisko zastępcy dyrektora Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca, który będzie kierować Departamentem Muzyki” – mówi Katarzyna Meissner, dyrektor Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca. „Od teraz to właśnie pod jego programową ręką będą rozwijać się takie strategiczne działania muzyczne Instytutu jak Międzynarodowy Konkurs Muzyki Polskiej, Nagroda im. Oskara Kolberga „Za zasługi dla kultury ludowej” czy programy własne, m.in. Scena Muzyki Polskiej oraz Dyrygent-Rezydent”.

Nowy Dyrektor Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca swoją pasją do muzyki próbuje zarazić szeroką publiczność już od wielu lat. To pianista o menadżer. Ukończył Akademię Muzyczną im. F. Chopina w Warszawie w klasie fortepianu Andrzeja Stefańskiego (1984). Był laureatem Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku, występował w filharmoniach w Poznaniu, Gdańsku, Wrocławiu i Jeleniej Górze. Nagrywał m.in. dla Polskiego Radia, TVP oraz Polskich Nagrań. Od 2019 współpracuje z naszym Instytutem przy projekcie Polski Impresariat Muzyczny. Wcześniej współpracował m.in. z Filharmonią Narodową jako kierownik Działu Promocji czy Filharmonią Łódzką im. Artura Rubinsteina pełniąc rolę dyrektora ds. promocji, dyrektora naczelnego i artystycznego oraz zastępcy dyrektora ds. artystycznych. Szereg działań i projektów stworzył z wieloma organizacjami pozarządowymi, m.in. z: Fundacją Piąta Esencja, Fundacją Concert Spirituels, Fundacją Kultury Polskiej, Związkiem Kompozytorów Polskich, Fundacją Uniwersytetu Warszawskiego. Jest współautorem wydawnictw tradycyjnych i multimedialnych poświęconych m.in. Witoldowi Lutosławskiemu, Karolowi Szymanowskiemu czy Andrzejowi Panufnikowi. Od wielu lat zajmuje się popularyzacją dorobku Romana Palestra – w tym roku nakładem PWM wydał monografię tego kompozytora. I to właśnie „za podjęcie wielu inicjatyw wydawniczych i koncertowych, które skutecznie przywracają osobę i muzykę Romana Palestra do życia muzycznego” otrzymał w tym roku Nagrodę Honorową Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich.

Filharmonia Krakowska zaprasza zarówno 1 października 2021 o godz. 19.30, jak i 2 października o godz. 18.00 na światowe prawykonanie Symfonii jednego dnia. In memoriam K.K. Baczyński Wojciecha Widłaka. Dzieło to wybrzmi po raz pierwszy w wykonaniu Orkiestry Filharmonii Krakowskiej pod batutą Pawła Kotli. Międzynarodowy Dzień Muzyki będzie zatem dla publiczności filharmonicznych koncertów momentem narodzin nowego, niesłyszanego dotąd utworu, który powstał w ramach programu „Zamówienia kompozytorskie”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca.

Kompozycja napisana została przez Wojciecha Widłaka, rektora krakowskiej Akademii Muzycznej, w latach 2020-2021 na zamówienie Filharmonii im. Karola Szymanowskiego. Jak stwierdza sam autor „nie jest to symfonia w tradycyjnym rozumieniu, a raczej symfoniczny fresk – opowieść o młodym, zakochanym człowieku, który mimo tragicznych okoliczności zachował swój maleńki świat prywatnych, kameralnych wzruszeń, swoje mikroszczęście. (…) W utworze w symboliczny sposób przedstawiam odwieczne starcie brutalności i dysonansu z łagodnością i harmonią – nie tylko w odniesieniu do tej osoby i tamtego czasu, bo przecież i wcześniej, i dziś, świat jest rozpostarty na antypodach dramatu i szczęścia”. Zawarta w tytule utworu dedykacja pamięci Krzysztofa Kamila Baczyńskiego odnosi się zarówno do inspiracji, która w bezpośredni sposób oddziałuje na wydźwięk emocjonalny utworu, ale także na zawarte w nim teksty poetyckie, podawane od pulpitów przez muzyków orkiestry.

W kontraście do nowego dzieła Wojciecha Widłaka zabrzmi muzyka do baletu-pantomimy Dariusa Milhaud Byk na dachu oraz Bolero Maurice’a Ravela.

Małgorzata Koch-Butryn

Więcej – na stronie https://www.filharmonia.krakow.pl/ 

 Narodowy Instytut Muzyki i Tańca zaprasza badaczki i badaczy do odkrywania nieznanych lub słabo udokumentowanych aspektów polskiej muzyki i tańca. W tegorocznej edycji programu „Białe plamy – muzyka i taniec” ustala się priorytet badawczy związany z twórczością kręgu Stowarzyszenia Młodych Muzyków Polaków w Paryżu w latach 1926–1950. Termin nadsyłania aplikacji upływa 22 października 2021 roku.

„Białe plamy – muzyka i taniec” to program dla polskich i zagranicznych badaczek i badaczy, legitymujących się wyższym wykształceniem i mogących wykazać się udokumentowanym dorobkiem badawczym, który umożliwia uzyskanie środków na badania nad mało znanymi obszarami polskiej muzyki lub tańca. Badania mogą być prowadzone zarówno w Polsce, jak i zagranicą. Do programu można przystąpić indywidualnie lub w zespole (maksymalnie trzyosobowym). Oczekiwanym efektem wykonanych badań są opracowania w formie pisemnej (np. praca muzykologiczna, artykuł naukowy, katalog twórczości, baza danych, rekonstrukcja utworu, opracowanie krytyczno-źródłowe itp.) z zakresu np. twórczości kompozytorskiej, działalności artystycznej, aktywności muzykologicznej, kultury muzycznej i recepcji muzyki lub tańca w Polsce oraz historii, teorii i estetyki tańca polskiego.

Budżet programu w edycji 2021 / 2022 wynosi 150 000 zł. Na prace związane z twórczością kręgu Stowarzyszenia Młodych Muzyków Polaków w Paryżu w latach 1926-1950 rezerwuje się 25% budżetu. Jeżeli pełna pula środków przeznaczonych na tegoroczną edycję programu nie zostanie wyczerpana, Dyrektor Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca może w dalszym terminie ogłosić drugą turę naboru zgłoszeń.

Zgłoszenia należy przysyłać wyłącznie w wersji elektronicznej.

Regulamin oraz formularz zgłoszeniowy – na stronie https://bit.ly/3uiXRDd