| 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 |
|---|
| I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII |
|---|
|
Nigel Kennedy - artysta od ponad 20 lat uznawany jest za światową gwiazdę wiolinistyki i najwybitniejszego skrzypka brytyjskiego. Jego wirtuozowska technika, unikalny talent i łatwość kontaktu z publicznością ułatwiają artyście poruszanie się zarówno w repertuarze klasycznym, jak i popularnym. Jako cudowne dziecko Kennedy był ulubionym wychowankiem Sir Yehudi Menuhina, studiując najpierw w Menuhin School, a następnie po przeniesieniu się Juilliard School of Music w Nowym Jorku, gdzie pozostawał pod opieką wybitnego pedagoga, Dorothy DeLay. W karierę koncertową Nigela Kennedy'ego wkomponowane są wielkie tournées po Europie, Australii, Kanadzie, na Dalekim Wschodzie, w Nowej Zelandii i Stanach Zjednoczonych. Występował z najsławniejszymi światowymi orkiestrami i dyrygentami. Pojawiał się na najważniejszych festiwalach w Europie i USA. Zawsze cieszył się ogromnym zainteresowaniem mediów. Spośród pamiętnych debiutów artysty wymienić należy: londyński w Royal Festival Hall, wykonanie Koncertu Mendelssohna z Orkiestrą Philharmonia pod dyrekcją Riccardo Mutiego, występ z Berlińskimi Filharmonikami w 1980 i debiut w Nowym Jorku w 1987 roku. Imponująca jest lista nagród, jakie artysta otrzymał za swe nagrania dla wytwórni EMI: są wśród nich dwie niedościgłe interpretacje Koncertu Elgara. Pierwsza - z London Philharmonic pod batutą Vernona Handleya - uznana została w 1985 Płytą Roku Magazynu Gramophone oraz wyróżniona nagrodą BPI-Awards jako najlepszy album klasyczny roku, rozprowadzony w nakładzie 300.000 egzemplarzy. Nagrania koncertów Beethovena i Brahmsa rozeszły się w ilości 100.000 egz. każde. Nagranie Pór roku Vivaldiego - "muzyczna wizytówka" Kennedy'ego - zdobyło miejsce w Księdze Rekordów Guinessa jako najlepiej sprzedający się utwór klasyczny wszechczasów (2 miliony egz.!). W sierpniu 1991 Nigel Kennedy opublikował w Edinburgh Book Fair Always Playing, która w sposób popularny traktuje o jego życiu: artysta wzbrania się jednak nazwać ją swoją biografią. W 1992 skrzypek podjął kontrowersyjną decyzję "urlopu" i całkowitego wycofania się na jakiś czas z działalności estradowej. Czas ten rozrósł się do prawie 5-letniej przerwy, po której w kwietniu 1997 nastąpił jego triumfalny powrót na międzynarodowe estrady. Benefisowy występ miał miejsce w czasie przygotowań do Brytyjskich Wyborów Powszechnych, a mimo tego wiadomości o powrocie Kennedy'ego okupowały pierwsze strony poczytnych dzienników. "The Daily Telegraph" stwierdzał: "To było przypomnienie, że Kennedy jest skrzypkiem jednym na milion". Od tego czasu artysta cieszy się niesłabnącą popularnością. Od roku 2001 Kennedy stale współpracuje z Filharmonią Krakowską (koncerty: Elgara, Beethovena, Bacha, Vivaldiego, aranżacje jazzowe). W latach 2002 – 2005 pełnił funkcję gościnnego dyrektora artystycznego Filharmonii im. Karola Szymanowskiego w Krakowie. The Blue Note Sessions W świecie zauważyć można wzrastającą tendencję, iż znane twarze próbują nowych umiejętności – najlepszym dowodem na to jest rzeczywistość telewizyjna. Od kilku dekad postaci muzyki klasycznej czują potrzebę zbliżania się do jazzu albo bluesa, zaś gwiazdy rocka są przymuszone do udowadniania, że umieją komponować klasykę. Z nagraniem Blue Note Sessions mamy do czynienia z czymś zupełnie odmiennym. Nigel Kennedy mimo że jest najlepiej sprzedającym się klasycznym skrzypkiem i pojawił się w Księdze Guinessa za osiągnięcia w tej dziedzinie, w swej karierze bardzo blisko był wyboru pomiędzy jazzem a klasyką: ten dualizm zdolności powoduje, że sam określa się mianem “muzyka” bez uwzględnienia konkretnego stylu muzycznego. Prezentowana płyta nareszcie spełnia marzenie Kennedy’ego. Jest unikatowym połączeniem jego dotychczasowego rozwoju muzycznego i palącej ambicji do jazzu. It is very special record! Od dzieciństwa Nigel słuchał jazzu pod poduszką w internacie szkoły Menuhina, w której miał zaszczyt otrzymać swoje pierwsze stypendium. Tam też stworzył swoją małą nieformalną grupę jazzową i zetknął się ze Stephanem Grappellim, którego zaproszono na lekcje małych uczniów. Dyrektor muzyczny szkoły Peter Norris specjalnie poprosił młodego Kennedy’ego o wzięcie na to spotkanie skrzypiec. Od tamtego momentu Kennedy patrzy szerzej na sprawy muzyki, nie koncentrując się tylko na klasyce. Radością, którą odczuwał, chciał się dzielić z innymi na estradzie i z publicznością, którą gromadził podczas swoich występów. Zaraz po koncercie z muzyką klasyczną wybitny Dyrektor Kultury i założyciel firmy nagraniowej po koncercie Nigela z Barokową Orkiestrą Kameralną napisał: “…to jest coś głęboko zakorzenionego w jazzie i w Nigelu Kennedy'm - jego szczodrość dla współmuzyków, w zasadzie nieznana w kręgu muzyki klasycznej, albo opery czy rock n’ rolla, gdzie każdy współzawodniczy z drugim, a lider jest absolutnie zaabsorbowany, aby cały czas być w świetle reflektorów. Nigel nie zachowuje się jak większość supergwiazd, po prostu pozwala im grać.” Nigel Kennedy od zawsze był muzykiem jazzowym. Moment kluczowy nastąpił podczas jego nauki w Juilliard School w Nowym Jorku. Stephane Grappelli miał wówczas zaplanowany koncert w Carnegie Hall i chciał, aby Nigel wystąpił wraz z nim na scenie. Choć Kennedy był ostrzegany przed występem jazzowym, który rzekomo mógłby zniszczyć jego karierę w muzyce klasycznej, jednak podniecenie występem jazzowym zwyciężyło i obaj skrzypkowie zagrali razem na scenie. Kilka dni później powiedziano mu w szkole, że na koncercie byli obecni dyrektorzy firm nagraniowych, więc prawdopodobnie zamknął sobie ostatecznie karierę w muzyce klasycznej. Ten uzdolniony nastolatek, któremu BBC poświęciło film dokumentalny, został poproszony o wpisanie siebie w konkretny rodzaj muzyki. Na szczęście dla milionow fanów na całym świecie Nigel Kennedy jest człowiekiem niezwykłej siły, wykorzystał swego wolnego ducha w klasyce łamiąc wiele tradycyjnych barier, jak również utrzymał palącą jego serce pasję do jazzu. W nagraniu dla Blue Note nareszcie nadszedł czas nadszedł Nigela. Jest to pierwszy klasyczny skrzypek EMI, jaki kiedykolwiek został zaproszony do nagrania dla bajkowej Blue Note. W grudniu 2005 powrócił do Nowego Jorku, gdzie jako artysta Blue Note z lat Julliard, wymieniał kluby jazzowe ze swoimi kolegami muzykami, by w końcu trafić do studia, powstał ten wspaniały album. Współpracujący muzycy odzwierciedlali pragnienie Nigela do zjednoczenia muzycznych energii w tworzeniu czegoś specjalnego. Ron Carter i Jack DeJohnette ucieleśniają tradycje jazzu okresu końca wojny – dosłownie pisząc współczesną historię jazzu poprzez pracę z Milesem Davisem, Colemanem Hawkinsem, Kennym Burrellem, Turrentinem, Tynerem, Hancockiem, Shorterem. Znaczącą rolę mają też popisy przedstawione przez saksofonistę Joe Lovano i JD Allen wraz z młodą wizją Kenny’ego Wernera na fortepianie oraz Daniela Sadownickiego na perkusji i głęboką południową duszą Lucky’ego Petersona na organach Hammonda. Wszystko pod bacznym okiem Jaya Newlanda, który kieruje produkcjami Pata Metheny’ego, Michaela Breckera, zwyciężczyni nagrody Grammy Norahy Jones i wielu innych. Ta kombinacja energii lśni na każdej ścieżce tej bardzo specjalnej płyty, podczas tworzenia której muzycy dosłownie zamknęli się z Kennedy’m, wybierając grę zamiast przerw na jedzenie, więc w zasadzie zostało nagrano więcej kawałków niż może pomieścić ten album. Uczestniczę w życiu i marzeniach Nigela Kennedy’ego od blisko dwóch dekad i nic w tak długim i uprzywilejowanym okresie nie sprawiło mu większej radości od nagrania tej płyty ukazującej dwie strony tego prawdziwie niepowtarzalnego artysty. Pewnej nocy zadzwonił do mnie z Manhattanu mówiąc, że nigdy dotąd nie czuł się tak szczęśliwy. Muzyka posiada magiczną siłę, a jej najlepszym ambasadorem w świecie jest Nigel Kennedy. © John Stanley May 2006 |
|
|
|