30 sierpnia 2016 roku zmarła Halina Łukomska – śpiewaczka (sopran), muza swojego męża kompozytora Augustyna Blocha. Największe uznanie zdobyły jej wykonania utworów XX-wiecznych.
Studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Operowej w Poznaniu (1951-54) oraz w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie pod kierunkiem Stanisławy Zawadzkiej i Marii Halfterowej. Studia uzupełniające odbyła u Giorgia Favarettiego w Sienie (1958) i Toti dal Monte w Wenecji (1959-60). W 1956 zdobyła I nagrodę na Międzynarodowy Konkursie Śpiewaczym w s'Hertogenbosch w Holandii, którego jurorem była w następnych latach czterokrotnie.
W 1960 rozpoczęła ożywioną działalność koncertową. Występowała w wielu krajach europejskich, m.in. na festiwalach w Amsterdamie, Bergen, Salzburgu, Wiedniu, Berlinie, Edynburgu, Royan, Londynie, Lubljanie, Zagrzebiu, Paryżu, Florencji i Wenecji oraz w Stanach Zjednoczonych, Meksyku i Izraelu z orkiestrami pod batutą Hermanna Scherchena, Wolfganga Sawallischa, Igora Markevitcha, Witolda Lutosławskiego, Pierre'a Bouleza, Claudia Abbada, Zubina Mehty, Ernesta Boura, Michaela Gielena, Bruna Maderny. Uznawana była za niezastąpioną wykonawczynię wokalno-instrumentalnych dzieł Weberna i Berga w całej Europie. Szczególnie chętnie dawała jednak recitale i występowała na koncertach z towarzyszeniem zespołów kameralnych.
Repertuar Haliny Łukomskiej, obok nielicznych partii operowych (w 1967 i 1971 wystąpiła w Amsterdamie w operach Claudia Monteverdiego Orfeusz oraz Koronacja Poppei), obejmował głównie utwory solowe, koncerty i oratoria XVIII i XX wieku. Największe uznanie zyskała wzorcowa interpertacja Cinq poèmes de Baudelaire i Ariettes oubliées Claude'a Debussy'ego, pieśni Albana Berga, I i II Kantata Antona Weberna (wykonane podczas „Warszawskiej Jesieni", Pli selon pli Pierre'a Bouleza (z orkiestrą BBC pod dyrekcją kompozytora). Kunszt wokalny artystki, polegający na nieskazitelnej intonacji, uwidaczniał się zwłaszcza w utworach dla niej pisanych, m.in. przez męża Augustyna Blocha (Espressioni, Medytacje, Salmo gioioso), w których głos ludzki traktowany jest czysto instrumentalnie.
Dokonała wielu nagrań radiowych oraz płytowych dla firm fonograficznych Philips, Columbia, EMI, Polskie Nagrania, Harmonia Mundi. Brała udział w prawykonaniu znakomitych dzieł polskich twórców, prezentowanych podczas festiwalu „Warszawska Jesień": Requiem Romana Maciejewskiego (1960), opery radiowe Grażyny Bacewicz (Przygoda Króla Artura) i Zbigniewa Wiszniewskiego (Neffru). Uczestniczyła również w pierwszym w Polsce po wojnie wykonaniu koncertowym Króla Rogera Szymanowskiego (1961); za nagranie partii Roksany Halina Łukomska otrzymała nagrodę Polskiego Radia. Została laureatką wielu nagród, m.in. Nagrody Ministra Kultury i Sztuki (1965).
„Nieco zdystansowana od muzyki i publiczności, samym powabem głosu o srebrnym połysku wytwarzała nastrój. Z absolutną naturalnością intonowała odległe interwały, efektownie wokalizowała i dokonywała różnych sztuk, do jakich kompozytorzy dwudziestowiecznych nurtów awangardowych zmuszali struny w gardłach śpiewaków. Septymy wielkie, nony, kwardecymy w górę i w dół, tryle, staccata, mordenty to był dla niej chleb powszedni. Jej sopran miał cechy obdarzonego życiem instrumentu", - pisze na łamach maestro.net.pl muzykolog prof. Małgorzata Komorowska.